O QUE É, NON O QUE NOS CONTAN

A crise, unha estafa detrás doutra

(Até 13 no artigo, pero hai máis)

Tradución dun artigo de Xoán Torres López. Explica moi ben o que pasou co tema da crise a nivel mundial e mesmo no noso país. É un artigo moi relacionado coa linguaxe da economía. Tan só é un exercicio de tradución para non me esquecer dos meus coñecementos da nosa lingua e como reto persoal de calidade. As cursivas son da miña colleita. Para máis información:

http://juantorreslopez.com

A Real Academia Española da Lingua define de dous modos o verbo estafar. Como pedir ou sacar diñeiro ou cousas de valor con artificios e enganos e con ánimo de non pagar, e, en sentido xurídico, como cometer algún dos delitos que se caracterizan polo lucro como fin e o engano ou abuso de confianza como medio. Por iso eu creo que o termo de estafa é o que mellor describe o que fixeron continuadamente os bancos, os grandes especuladores e a inmensa maioría dos líderes e as autoridades mundiais antes e durante a crise que padecemos.

Os Estados déronlle aos bancos privados o privilexio de crear diñeiro emitindo débeda coa escusa de que iso era necesario para financiar a actividade das empresas e os consumidores. Pero nos últimos trinta anos, a banca internacional multiplicou a débeda para financiar os mercados especulativos e para gañar diñeiro simplemente comprando e vendendo máis diñeiro, e non para financiar a economía produtiva. Esta é a primeira estafa.

Para dispoñer de recursos adicionais aos que  depositaban os seus clientes, a banca ideou formas de vender os contratos de débeda e difundiunos por todo o sistema financeiro internacional. Pero ao facelo, ocultaba que millóns deses contratos non tiñan as garantías mínimas e que ao menor problema perderían todo o seu valor, como efectivamente aconteceu. Actuando desa forma e tratando de elevar cada vez máis a rendibilidade das súas operacións, a banca foi asumindo un risco cada vez maior que ocultaba aos seus clientes e ás autoridades e que transmitía ao conxunto da economía.

Esta é a segunda estafa. Alguén oiu falar de LEHEMAN BROTHERS, de onde saiu o actual ministro de Economía Luis de Guindos?

Para levar a cabo esas estafas, a banca recorreu ás axencias de cualificación que actuaron como os seus cómplices corruptos enganando sistematicamente a clientes e autoridades indicando que a calidade deses produtos financeiros era boa cando en realidade sabían que non era así e que, pola contra, se estaba a difundir un risco elevadísimo porque eran, como se demostrou máis adiante, puro lixo financeiro. Esta é a terceira estafa. Quen non escoitou falar las PREFERENTES?

                                                                                  

Os grandes financeiros conseguiron que os bancos centrais fosen declarados autoridades independentes dos gobernos coa escusa de que estes podían utilizalos ao seu antollo e de que así era mellor para lograr que non subisen os seus prezos. Non obstante, o que aconteceu foi que con ese estatuto de "independentes" os bancos centrais se puxeron ao servizo dos bancos privados e dos especuladores, mirando a outro lado ante a súa perda total de orde, control e medida.  E así, en lugar de combater a inflación permitiron que se dese a suba de prezos da vivenda quizais máis alta de toda a historia e constantes burbullas especulativas en numerosos mercados. E lonxe de conseguir a estabilidade financeira o certo foi que durante o seu mandato "independente" tamén houbo o maior número de crises financeiras de toda a historia. Esta é a cuarta estafa.

Para xerar fondos abondos para inverter nos mercados especulativos cada vez máis rendibles, os bancos e grandes financeiros lograron, coa escusa de que iso era o conveniente para loitar contra a inflación, que os gobernos levasen a cabo políticas que reducisen os salarios e aumentasen así os beneficios (que na súa maior parte van a aforro en lugar de ao consumo como lle pasa aos salarios), e a progresiva privatización das pensións e dos servizos públicos. Esta é a quinta estafa.

Cando o risco acumulado desa forma estalou e se desencadeou a crise, os  bancos e os poderosos lograron que os gobernos, en lugar de deixar caer aos bancos irresponsables, de encarcerar aos seus directivos e aos das axencias de cualificación que provocaron a crise, désenlles ou prestasen a baixísimo interese varios billóns de dólares e euros de axudas coa escusa de que así volverían enseguida a financiar a economía. Pero en lugar de facer isto último os bancos e grandes financeiros usaron eses recursos públicos para sanear as súas contas, para volver ter enseguida beneficios ou para especular en mercados como o do petróleo ou o alimentario, provocando novos problemas ou que en 2009 houbese 100 millóns de persoas famentas máis que en 2008. Esta é a sexta estafa.

Os gobernos tiveron que gastar centos de miles de millóns de dólares ou euros para evitar que a economía se colapsara e para axudar á banca. Como consecuencia diso tiveron que endebedarse. Como os bancos centrais están dominados por ideas liberais profundamente equivocadas e ao servizo da banca privada, non financiaron axeitadamente aos gobernos, como si fixeran cos bancos privados, e iso fixo que tivesen que ser os bancos privados os que financiasen a súa débeda. Así, estes últimos recibían diñeiro ao 1% dos bancos centrais e colócano na débeda pública ao 3, ao 4 ou mesmo ao 8 ou 10%. Esta é a sétima estafa. Ou é que xa ninguén se acorda dos polo menos 40.000 millóns de euros que o noso país recibiu de Europa, e tan só a metade para Bankia, pedidos polos nosos gobernantes actuais? Había de ser en Irlanda o Islandia e o conto ía ser outro.

Como os bancos e grandes financeiros non quedaron contentos con ese negocio impresionante, dedicáronse a propagar rumores sobre a situación dos países que se tiveran que endebedar pola súa culpa. Iso foi o que fixo que os gobernos tivesen que emitir a débeda máis cara, aumentando así o beneficio dos especuladores e poñendo en grandes dificultades ás economías nacionais. Esta é a oitava estafa.

Os gobernos quedaron así atados de pés e mans ante os bancos e os grandes

fondos de investimento e, grazas ao seu poder nos organismos internacionais, nos medios de comunicación e nas propias institucións políticas como a Unión Europea, aproveitaron a ocasión para impoñer medidas que a medio e longo prazo lles permitan obter beneficios aínda maiores e máis doadamente: redución do gasto público para fomentar os negocios privados, (moitas veces en mans de parentes dos políticos)  reformas laborais para diminuír o poder de negociación dos traballadores (como a que nos impuxeron nestes últimos tempos e da que o oitenta por cen da xente en realidade descoñece) e os seus salarios, (preto de 650 euros de salario base no noso país fronte a salarios de 1400 euros de salario base como en Francia), privatización das pensións, etc... Afirman que así se combate a crise pero en realidade o que van producir é todo o contrario porque é inevitable que con esas medidas caia aínda máis a actividade económica e o emprego porque o que fan é diminuír o gasto produtivo e "o combustible" que os sostén. Esta é a novena estafa. Polo  camiño quedaron o emprego, a xente que acabou na rúa sen vivenda e sen axudas, etc.

Dende que a crise se mostrou con todo o seu perigo e extensión, as autoridades e mesmo os líderes conservadores anunciaron que estaban completamente decididos a poñer fin ás irresponsabilidades da banca e ao descontrol que a provocara, que acabarían co segredo bancario, cos paraísos fiscais e coa falta de regulamento que vén permitindo que os financeiros fagan calquera cousa e que acumulen risco sen límite con tal de gañar diñeiro... Pero o certo é que non tomaron nin unha soa medida,nin unha soa, nesa dirección. Esta é a décima estafa.

Mentres está a pasar todo isto, os gobernos, escravos ou cómplices dos poderes financeiros, non pararon ainda de esixirlle esforzos e sacrificios á cidadanía mentres que aos ricos e aos bancos e financeiros que provocaron a crise non lles deron senón axudas constantes e todo tipo de facilidades para que sigan facendo exactamente o mesmo que a

provocou. Grazas a iso, estes últimos están a obter de novo centos de miles de millóns de euros de beneficios mentres que cae a renda dos traballadores, dos xubilados ou dos pequenos e medianos empresarios. Esta é a undécima estafa. É ou non?

Mentres que constantemente vemos que os presidentes de gobernos reciben instrucións do Fondo Monetario Internacional, das axencias de cualificación, dos banqueiros ou da gran patronal, a cidadanía non pode expresarse e déselle que todo o que está a acontecer é inexorable e que o que eles fan é o único que se pode facer para saír de atranco. Esta é a duodécima estafa. E repíteno tódolos días, especialmente polos canais públicos como LA UNO, que a xente que oe, pero non escoita, ó cre.Quen dos que está a ler este artigo provocou a crise? Ou foron máis ben os que nos menten cada día?

Finalmente, quérese facer crer á xente que a situación de crise na que estamos é o resultado dun simple ou momentáneo mal funcionamento das estruturas financeiras ou mesmo económicas e que se poderá saír dela facendo unhas cantas reformas laborais ou financeiras. Engánannos porque en realidade vivimos dende hai decenios en medio dunha convulsión social permanente que afecta a todo o sistema social. A verdade é que cada vez hai un maior número de seres humanos famentos e máis diferenzas entre os autenticamente ricos e os pobres, que se acelera a destrución do planeta, que os medios de comunicación están cada vez en propiedade de menos persoas, que a democracia existente apenas deixa que a cidadanía se pronuncie ou inflúa sobre os asuntos máis decisivos que lle afectan (Ou para que pensades que é a nova lei que multa por manifestarse e persegue con cargas policiais ós cidadáns de a pé?) e que os poderosos se empeñan en impoñer os valores do individualismo e a violencia a toda a humanidade. Esta é a trixésima estafa.

O que aconteceu e o que segue acontecendo ao longo é a crise é isto, unha

sucesión de estafas e por iso non se poderá saír dela ata que a cidadanía non se impoña aos estafadores impedindo que sigan enganándoa, (Como no Gamonal onde a xente prefire que se paguen garderías o outros servizos públicos en vez de invertelos en algo que beneficia o construtor de quenda, que para máis inri foi xa condenado por estafa pero que nada lle pasa por ser afín o “Grande Irmán”? ) ata que non lles obrigue a dar contas dos seus delitos financeiros e ata que non evite definitivamente que sigan comportándose como ata agora.